#zebrane: życie cię rozbawi

Będzie zrzutka z ostatnich tygodni mojego życia. Być może niezbyt porywającego, ale zawsze coś. Wyciągam perełki na pośmianie i na zadumę, mam nadzieję. 

Na nic więcej. 

Po pierwsze, jechałam sobie ostatnio swoim wsiowym autobusem. Starym, bez klimatyzacji, toczącym się ledwo po równie wsiowych drogach, co on sam. Nic nowego, wszystko po staremu, jak to zwykle bywa kiedy wracam do domu na wakacje. Czas mija, 
a komunikacja wciąż na poziomie lat dwudziestych XX wieku.

Tym razem jednak coś było inaczej.

Z pozoru nudna i nic nieznacząca półgodzinna podróż zmieniła się w fascynujące słuchowisko za sprawą dwójki nieznanych mi ludzi. Nie do końca wiedziałam czy z autobusu czym prędzej wysiadać czy się zwyczajnie śmiać i ze stoickim spokojem zostać na miejscu. Ciekawość zwyciężyła. Zostałam.

- wie pan jak to jest, w tym wieku ja już normalnie spać nie mogę

- mi pani to mówi? pani przynajmniej na emeryturze, a ja codziennie do pracy. 

- oj, panie, co z tego, że na emeryturze. Jak jest pełnia, to ja spać nie mogę. 

Zęby mi wtedy rosną. 

- no widzi pani, widzi pani... czasem tak jest. Ja to tak jak co rano do tej pracy jadę, to mi się myśli na lewą stronę wywracają. 

I tak to się ta rozmowa plotła przez całą drogę... Jak wysiadałam pod domem to miałam łzy w oczach. Na szczęście ze śmiechu. I naprawdę nie wiem czy to dobrze, że mamy takich pokręconych ludzi czy niedobrze. Wiem tylko, że się z tego cieszę. Bo fantazji w tej rozmowie było co nie miara. A tego nam na co dzień chyba jednak trochę brakuje. 

Pod koniec, pan który ma myśli na lewą stronę wywrócone wspomniał też coś o tym, że człowiek jest strażnikiem czasu i w zasadzie to wydaje mu się, że jest, że istnieje... A tak naprawdę go nie ma.
Jakby powiedziała Elle Woods, grana przez Reese Witherspoon: brawka dla pana z wywróconymi na lewą stronę myślami!

➼

Druga sprawa z ostatnich paru dni - spotkanie z damą. Rzadko kiedy mam okazję, bo jak wiadomo, sama damą nie jestem. Ewentualnie czasami bywam, ale to też na krótko, dlatego spotkanie ważne, żeby nie powiedzieć, że nadzwyczaj wręcz istotne.

Faktycznie, jak się tak zapatrzyć na damę i jej kompana... Leonardo geniuszem był. 
Mają rację ci, co tak mówią. 

Ja tam się nie znam, ale obłość łasiczki rzuciła się w oczy, zaprzeczyć nie mogę. Potem doczytałam, że taki był Da Vinci niesamowity, że wiedział jak machnąć pędzlem, żeby wyszło malarskie 3D. Poza tym bardzo fajnie, że ktoś zamalował tło na czarno, więc oryginalnego ni widu ni słychu. A już dopisywanie czegoś na tym obrazie, kiedy wisiał w Puławach uważam za wyjątkową obrazę majestatu mistrza. O tym, że obraz po prawie trzystu latach odnalazł się nagle w Polsce, bo wcześniej był zaginiony to nawet nie chcę wspominać. Historykiem nie jestem, szczegółów nie znam. 

Ogólnie rzecz biorąc: polecam. Dama wyeksponowana bardzo pomysłowo. Duży plus dla krakowskiego Muzeum Narodowego. :) Kącik z rekwizytami do selfie jest strzałem w dziesiątkę. Kraków idzie z duchem czasu!

- przepraszam panie, gdzie jest dama?

- piętro wyżej. 

Bo na pewno nie wśród nas.

➼

Z trzecią sprawą zostajemy nadal w Krakowie.

Byłam w ciągu ostatnich sześciu miesięcy w Budapeszcie, Wiedniu, Pradze i na Teneryfie. Nigdzie nie nawiązałam tylu międzynarodowych znajomości, co w Polsce. Jeden wyjazd na weekend do naszej byłej stolicy, a wrażeń więcej niż we wszystkich poprzednich podróżach razem wziętych. Po tej wycieczce bardzo polecam pokoje wieloosobowe. Nie wiem czemu wcześniej niezbyt przyciągała mnie taka opcja, ale od tamtego weekendu nie zamierzam nawet rozważać "normalnego"  pokoju w podróży. :)

Pierwszego wieczoru upiłyśmy Japończyka. Niechcący oczywiście, w zasadzie to sam się upił, bo przecież go nie zmuszałyśmy. No ewentualnie troszkę namawiałyśmy.

Nawiązałyśmy też znajomość z Holenderką, która przemierza świat w poszukiwaniu... nie wiem czego, bo nie pamiętam. Chyba nie szczęścia, wydaję mi się, że tak po prostu. 
Żeby ten świat zobaczyć. 

W każdym razie, świetni ludzie i świetne rozmowy. 

Drugi dzień spędziłyśmy głównie z naszym nowym znajomym z Japonii, a po drodze przypałętał się także uroczy Marokańczyk. Jak powiedział, że w ogóle nie pije alkoholu to byłyśmy w szoku. 

Chyba nadal zresztą z tego szoku nie wyszłam.

W każdym razie, od czasu Budapesztu, kiedy to jadłyśmy obiad z nieznajomym Węgrem, który okazał się kompozytorem  i po prostu -  niezwykle ciekawym człowiekiem, nie miałam równie cudownego wypadu.

Miło też widzieć i słyszeć jak bardzo Kraków staje się lub już stał się europejskim miastem. Gdzie większość weekendu mówiłam po angielsku, mimo, że byłam w kraju. Pewnie dla niektórych to niepotrzebne, niefajne, zbyteczne, bo polskość zatracamy. 

Mi się to podoba.

Przekonałam się tez po raz kolejny już, że uwielbiam ludzi. A szczególnie różnych narodowości. Nie ma chyba nic lepszego, niż uczyć się o ludziach i ich życiu, zwłaszcza tych, którzy są zupełnie od nas różni. W tym całe piękno. 

W różnorodności.

➼

Poza całym tym wywodem, nie mogę nie wspomnieć, że czeka mnie za ponad miesiąc wycieczka do Paryża! Oczywiście nieplanowana, pojawiła się ad hoc, bo znalazłyśmy tanie bilety. Doczekać się nie mogę. Tym bardziej, że w Paryżu parę lat temu byłam, ale na szybko, lało i niewiele pamiętam. Teraz lecę na kilka dni, więc jak byliście, macie swoje ulubione miejsca, które warto odwiedzić - piszcie! :) Bo nie chcę zmarnować tej podróży na błądzenie jak dziecko we mgle. Każda rada się przyda.