Kiedy studia zaczynają ci przeszkadzać w życiu

Jak skończyłam liceum i wybierałam kierunek swoich studiów byłam mega podekscytowana. Zachwycona tym, że wszystko nowe, ciekawe i nieznane. Za wszelką cenę chciałam się wyprowadzić, co też uczyniłam, bo przecież jak tu być studentem jak na telefonie milion połączeń od rodziców i wiadomości "późno już, wracaj do domu". Niepotrzebne to na studiach do niczego, prawda? 

   

Przekonana niemal stuprocentowo, że wybrałam to, co dla mnie idealne i nigdy mi się nie znudzi, i zawsze będę chciała się tego uczyć, i zawsze będzie mnie to ciekawiło, i naprawdę naprawdę zawsze będę z entuzjazmem zdawać lub też nie kolejne egzaminy, słuchać o aplikacjach prawniczych, myśleć, na którą by tu się spróbować wybrać... w końcu zaczęłam wyglądać jak kot rasy pers. Czyli jak po nagłym uderzeniu w ścianę z dużą prędkością. Oczywiście od frontu. 

Ciężko stwierdzić jakie są tego przyczyny. Może ich nie ma? A może to tylko złość na jakieś 14 lat dotychczasowej nauki i kolejne 1625389436 przede mną. Nauki, która nic nie daje. Bo jaką wartość ma teraz tytuł magistra? Adwokata? Pani mecenas? Żaden. Rynek prawniczy jest obecnie tak nasycony, że ciężko przejść się po starówce jakiegokolwiek miasta nie mijając kilkudziesięciu kancelarii prawniczych. Mam wrażenie, że się szarpie z tym wszystkim już któryś rok wierząc, że cokolwiek z tego wyniknie. Że mi się uda, bo nieważne, że niektórym się nie udaje. Mi na pewno się uda. Czcze marzenia, co? 

Szukam usilnie od jakiegoś czasu motywacji, ale jakimś dziwnym trafem, nie znajduję. Nawet moje ukochane, piękne papiernicze pierdółki mnie nie zachęcają do nauki. Ostatnio podjęłam kolejną próbę i zrobiłam zakupy w Empiku licząc na to, że długopis sam będzie rwał się w mej dłoni do robienia notatek. Nope. Zero. Null. Nic takiego się nie wydarzyło. Tematyka prawa zobowiązań i procedury karnej,  powiem wam, średnio mnie zachęca. Żeby nie powiedzieć, że odpycha. Seriale prawnicze nie pomagają. 

Stoczyłam się. 

Dwa lata prawa przeszły bez wątpliwości. Nigdy nawet przez sekundę nie myślałam, że mogłabym studiować coś innego. Że mogłabym w ogóle jakikolwiek inny zawód wykonywać w życiu niż adwokat. Kolosalny spadek motywacji na trzecim roku i ogólne poczucie bezsensu doprowadziły do tragicznych myśli. Pisząc tragicznych, dokładnie to mam na myśli. Tragicznym jest zastanawianie się czy wybrało się dobrą drogę kiedy jest się już bliżej niż dalej. 

A tak szczerze, to studia mi przeszkadzają w podróżowaniu. I byciu szczęśliwą. 

Więc się na nie teraz skarżę. :)