Miasto jak z książki, czyli city break w Pradze.

   Praga w lipcu okazała się być tak malowniczym i zachwycającym miejscem, że w zasadzie brakuje słów, które mogłyby trafnie to oddać. Fajnie, że w ogóle udało mi się tam dotrzeć, bo moje wrodzone roztrzepanie bardzo starało mi się to utrudnić.

Jakby się tak zastanowić to wydaję mi się, że oprócz naturalnych predyspozycji do uprzykrzania sobie życia, mam też w pakiecie szczególną nieprzychylność świata.

Wycieczka była zdecydowanie za krótka, bo tylko jednodniowa. Gdybym podliczyła godziny to prawdopodobnie wyszłoby mi, że dłużej tam jechałyśmy niż spędziłyśmy czasu. Ale trudno. Tak się złożyło, że akurat w przypadku tej podróży nie pomyślałyśmy ( a tak naprawdę to jak zwykle).   

Wysiadłyśmy na praskim dworcu autobusowym jakoś po 6 rano. Autobus powrotny miałyśmy po godzinie 21, więc czasu było i tak sporo. Praga, na szczęście,w przeciwieństwie do Wiednia, większość zabytków i miejsc, które po prostu trzeba będąc tam zobaczyć, ma skupionych w jednym obszarze. 

Cale miasto rozpływa się w słodkim zapachu trdelników. 
To takie ciastka w kształcie walca oblepione cukrem 
i orzechami, które można kupić w co drugiej budce. Są różne warianty. Ja jadłam opcję z kremem waniliowym, truskawkami i bitą śmietaną. 

Tak między nami mówiąc, bo jesteśmy tutaj sami
i  w prywatnym gronie, porzuciłam na rzecz tych przysmaków swoją bezcukrową dietę.
Która trwała dwa dni. 

W sumie, to nie miałyśmy nawet żadnego konkretnego planu na ten dzień. Tak jak w przypadku Budapesztu, rozpisałyśmy i ułożyłyśmy po kolei każdy moment podróży, tak tutaj pojechałyśmy na kompletnym spontanie. Są plusy i minusy. Ale wydaję mi się, że to nawet lepiej. Nie było żadnej presji czasu, mogłyśmy na spokojnie chłonąć to cudne miasto i nie przejmować się odhaczaniem kolejnych punktów programu. 

Przeszłyśmy pół starówki, zatrzymałyśmy się na rynku przy zegarze astronomicznym na małą sesję zdjęciowąi udałyśmy się na słynny Most Karola. Wygrałyśmy życie przede wszystkim porą. Bo po godzinie 7 rano nie było tam prawie nikogo, co naprawdę stanowiło ogromny kontrast z tym, co działo się na moście już w okolicach godziny 11. 

Po zrobieniu masy zdjęć (a to był dopiero początek) zaczęłyśmy się wdrapywać na wzgórze Petrin. Przed wyjazdem czytałam, że absolutnie musi się ono znaleźć na liście must see w Pradze, więc średnio zadowolona, bo to wysoko, bo to trzeba iść i się człowiek zmęczy, a ja z uwielbieniem fotografuję miejsca głównie do siedzenia... uznałam, że trzeba. Jak mus to mus. Niestety, ani ogród różany, ani punkt widokowy, ani nawet plac zabaw na tym wzgórzu jakoś mnie nie zachwyciły. 

Zachwycona za to byłam, przeprawianiem się z powrotem na dół - do miasta. Bo przecież nie mogłyśmy zejść normalnie, jak na ludzi przystało. Standardowe wariatkowo. Tam, gdzie stromo, gdzie wielkie, wystające konary, pełno
ziemi i piachu - tam właśnie można nas było znaleźć. 

Ale muszę też przyznać, żeby nie było, że całkowicie nie doceniam i jakaś nieczuła się trafiła na piękno przyrody, że widoki ze wzgórza były przepiękne. Z podróbki wieży Eiffle'a, która stoi na samym szczycie Petrin, pewnie byłyby jeszcze lepsze, ale kolejka też była naprawdę super, więc jakoś nam się odechciało czekać. 

Jak zeszłyśmy ze wzgórza, okazało się, że temperatura sięga około 30 stopni.

Upał, ukrop, w zasadzie czas był umierać. 

Nagle trzysta razy bardziej poczułyśmy zmęczenie, więc uznałyśmy, że czas wypróbować prawdziwego czeskiego, a co najważniejsze, zimnego piwa. Chciałyśmy iść do pubu Pod Złotym Tygrysem, gdzie ponoć nawet nie trzeba nic zamawiać, bo od razu stawiają przed tobą piwo, ale z rozczarowaniem odbiłyśmy się od drzwi i przeczytałyśmy informacje, że otwarte dopiero od 15:00. 

Była chyba 12:30.

Bardzo, jak wiadomo, ucieszone z tego faktu pokrążyłyśmy chwilę po Starym Mieście i usiadłyśmy w małej, urokliwej restauracji schowanej bardziej w głębi, między budynkami.

Siedziałyśmy tam bardzo długo. Zmęczenie jednak dosyć boleśnie dało się we znaki, a w połączeniu z upałem odebrało nam zapas sił na dwie, a może nawet trzy godziny. Mimo morderczego gorąca (dla mnie odczuwalna temperatura to chyba było ze czterdzieści stopni) udałyśmy się na Hradczany.

Po pokonaniu schodów wiodących na Zamek Praski, miałam serdecznie wszystkiego dosyć. Podróżowanie w taką pogodę to największy błąd jaki można zrobić. Bardziej mnie obchodziło znalezienie choć kawałka cienia niż oglądanie jakże przecież ważnych zabytków.

Jakimś cudem jednak wytrzymałam.
I dobrze. Bo Katedra św. Wita to najprawdopodobniej jeden z najpiękniejszych tego typu zabytków na świecie.
Szydełkowa robota. 

W końcu zrobiło się cudownie wietrznie i słońce zaczęło zachodzić, więc znowu znalazłyśmy się na Moście Karola. To, jak w świetle zachodzącego słońca zmienił się kolor wody i budynków wokół - zdecydowanie wymagało naszej obecności. :) 

W międzyczasie poszłyśmy zobaczyć słynną ścianę Johna Lennona i zerknąć ostatni raz na prześliczne kamieniczki, w których powoli pod osłoną wieczoru zaczynały już migotać światełka. Czyli to, co ja kocham najbardziej!

Robiąc krótkie podsumowanie: 

- nie jedźcie do Pragi w upał 

W ogóle najlepiej nigdzie nie jedźcie w upał oprócz morza
i plaży na której będzie można się walnąć i leżeć pół dnia. No chyba, że lubicie to ja się nie wtrącam.

- wykupcie chociaż jeden nocleg
Bo wycieczka jednodniowa była troszeczkę bez sensu. Pod koniec dnia prawie płakałyśmy, że musimy wyjeżdżać. Dodatkowy dzień na pewno zmniejszyłby ten żal. :)

- koniecznie zjedzcie ich słodki przysmak
Gdybym miała w którejś chwili w swoim życiu wcisnąć przycisk stop, to byłby to moment jedzenia trdelników. 

- wypijcie piwo w pubie Pod Złotym Tygrysem

Nam nie było dane. :( A bardzo chciałam sprawdzić czy dostanę piwo pod nos, zanim wypowiem chociaż dwa słowa. 

- podziwiajcie! i zachwyćcie się tym miastem.
Dla mnie, w porównaniu do Budapesztu i Wiednia, absolutny faworyt. Nie mogłam się napatrzeć. Przy okazji czułam się jak wczytana do książki.